พ.ศ.๒๔๗๕ ประกาศใช้บรรพ ๕
พ.ศ.๒๔๗๖ ประกาศใช้บรรพ ๖
พ.ศ.๒๕๓๕ บรรพ ๑ และ ๕ ได้รับการปรับปรุงแก้ไข
พ.ศ.๒๕๕๑ บรรพ ๕ ได้รับการปรับปรุงแก้ไข
จะเห็นได้ว่า หลักกฎหมายละเมิดได้เข้ามาสู่แนวคิดเรื่องหนี้ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ในส่วนการสอนกฎหมายละเมิดในช่วงแรกได้นำเอาอิทธิพลของระบบจารีตประเพณีมาสอน โดยกรมหลวงราชบุรีฯ โดยท่านเรียกละเมิดว่า "การประทุษร้ายส่วนแพ่ง" (ดูจากคู่มือกฎหมาย lecture ของกรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์) โดยบรรยายแยกเป็นเรื่อง ดังนี้
(๑) มูลแห่งคดีประทุษร้ายส่วนแพ่ง
(๒) การบุกรุก
(๓) ประมาทเลินเล่อ (negligence)
(๔) อุบัติเหตุโดยแท้ (accident)
(๕) หน้าที่ความระมัดระวัง (duty of care)
(๖) ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผล (causation)
(๗) การสร้างความเดือดร้อนรำคาญ (nuisance)
อาจเป็นด้วยเหตุนี้ กลิ่นอายของคำพิพากษา/การปรับใช้กฎหมายละเมิดรับอิทธิพลจากศาลต่างประเทศในส่วนจารีตประเพณีนำมาอธิบายขยายความตัวบทกฎหมาย ไม่ว่าจะเป็น หลักความประมาทเลินเล่อ หลักความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผล ทฤษฎีผลโดยตรง ทฤษฎีมูลเหตุเหมาะสม
(๓) ร่างความรับผิดเพื่อละเมิด (มาตรา ๔๒๐-๔๓๗)
มาตรา ๔๒๐ มีที่มาจาก BGB (ประมวลกฎหมายแพ่งเยอรมัน) มาตรา ๘๒๓
มาตรา ๔๒๑ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๒๒๖
มาตรา ๔๒๒ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๒๓ วรรคสอง
มาตรา ๔๒๓ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๒๔ เป็นเรื่องหมิ่นประมาทในทางแพ่ง
มาตรา ๔๒๔ มีที่มาจากกฎหมายสวิสเซอร์แลนด์
มาตรา ๔๒๕ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๓๑ และกฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๕
มาตรา ๔๒๖ มีที่มาจากกฎหมายสวิสเซอแลนด์ มาตรา ๕๕ วรรคสอง และกฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๕ วรรคสาม
มาตรา ๔๒๗ ร่างจากเราเอง
มาตรา ๔๒๘ มีที่มาจากกฎหมายญี่ปุ่น
มาตรา ๔๒๙ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๒๗-๘๒๙ กฎหมายฝรั่งเศส มาตรา ๑๓๑๐ และกฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๒-๗๑๓
มาตรา ๔๓๐ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๓๒ และกฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๔
มาตรา ๔๓๒ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๓๐ กฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๙ และกฎหมายสวิสเซอแลนด์ มาตรา ๕๐
มาตรา ๔๓๓ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๓๓ และกฎหมายสวิสเซอร์แลนด์ มาตรา ๕๖
มาตรา ๔๓๔ มีที่มาจาก BGB มาตรา ๘๒๓-๘๒๖ และมาตรา ๘๔๐ วรรคสาม กฎหมายญี่ปุ่น มาตรา ๗๑๗และกฎหมายฝรั่งเศส มาตรา ๑๓๘๖
มาตรา ๔๓๕ มีที่มากฎหมายสวิสเซอร์แลนด์ มาตรา ๕๙
มาตรา ๔๓๖ มีที่มากฎหมายบราซิล
มาตรา ๔๓๗ มีที่มาจากกฎหมายฝรั่งเศส มาตรา ๑๓๘๔ และกฎหมายบราซิล มาตรา ๑๕๒๗
(๔) พื้นฐานความรับผิดเพื่อละเมิด
ความรับผิดเพื่อละเมิด สามารถแบ่งได้เป็น ๓ กลุ่มได้แก่
กลุ่มที่ ๑ ละเมิดที่เกิดจากการกระทำของตนเอง (ละเมิดโดยแท้-Fault Liability) ประกอบด้วย
มาตรา ๔๒๐ ละเมิดโดยแท้
มาตรา ๔๒๑ การใช้สิทธิโดยไม่สุจริต เป็นบทขยายความของมาตรา ๔๒๐ (โดยผิดกฎหมาย)
มาตรา ๔๒๒ บทสันนิษฐานความผิด เป็นบทขยายความมาตรา ๔๒๐
มาตรา ๔๒๓ ละเมิดโดยการกล่าว/ไขข่าวเท็จ
มาตรา ๔๒๘ ผู้รับจ้างกระทำละเมิด
มาตรา ๔๓๒ ความรับผิดกรณีผู้ทำละเมิดหลายคน
กลุ่มที่ ๒ ละเมิดที่เกิดจากการกระทำของผู้อื่น (Vicarious Liability) ประกอบด้วย
มาตรา ๔๒๕ ละเมิดที่เกิดจากการกระทำของลูกจ้าง
มาตรา ๔๒๖ สิทธิไล่เบี้ย
มาตรา ๔๒๗ ละเมิดที่เกิดจากตัวแทน
มาตรา ๔๒๙ ละเมิดที่เกิดจากผู้เยาว์หรือคนวิกลจริต
มาตรา ๔๓๐ ละเมิดที่เกิดจากผู้อยู่ในความดูแล
มาตรา ๔๓๑ สิทธิไล่เบี้ย
กลุ่มที่ ๓ ความเสียหายที่เกิดจากทรัพย์สิน (Presumption of fault /strict liability)
มาตรา ๔๓๓ ความเสียหายเกิดขึ้นเพราะสัตว์
มาตรา ๔๓๔ ความเสียหายเกิดขึ้นเพราะโรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างชำรุด บกพร่อง
มาตรา ๔๓๕ มาตรการป้องกัน
มาตรา ๔๓๖ ความเสียหายอันเกิดจากสิ่งของตกหล่น
มาตรา ๔๓๗ วรรคหนึ่ง ความเสียหายอันเกิดจากยานพาหนะอันเดินด้วยกำลังเครื่องจักรกล
วรรคสอง ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากทรัพย์อันตราย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น